Święto Niepodległości 11 listopada obchodzimy od 1937 r., po II wojnie światowej zostało ono przez polskich komunistów zniesione i zastąpione fikcyjnym świętem 22 lipca, na szczęście w 1989 r. sejm wolnej Polski przywrócił je i jest obchodzone corocznie jako dowód naszej pamięci o przeszłych pokoleniach Polaków, którzy nierzadko poświęcili swoje życie i zdrowie, by Rzeczpospolita mogła istnieć jako suwerenny i niezależny byt polityczny. Oto fragment depeszy wysłanej przez Józefa Piłsudskiego 16 listopada 1918 r. do szefów mocarstw notyfikującą powstanie Państwa Polskiego: „Jako Wódz Naczelny Armii Polskiej pragnę notyfikować rządom i narodom wojującym i neutralnym istnienie Państwa Polskiego Niepodległego, obejmującego wszystkie ziemie zjednoczonej Polski. Sytuacja polityczna w Polsce i jarzmo okupacji nie pozwoliły dotychczas narodowi polskiemu wypowiedzieć się swobodnie o swym losie.

 

Dzięki zmianom, które nastąpiły wskutek świetnych zwycięstw armij sprzymierzonych – wznowienie niepodległości i suwerenności Polski staje się odtąd faktem dokonanym.(…) Państwo Polskie powstaje z woli całego narodu i opiera się na podstawach demokratycznych”. Warto przytoczyć w tym miejscu jeszcze dwa cytaty, będące słowami marszałka Piłsudskiego, które szczególnie w dobie zawieruchy wojennej na Ukrainie nabierają uniwersalnego znaczenia: „ Polacy chcą niepodległości, lecz pragnęliby, aby ta niepodległość kosztowała dwa grosze i dwie krople krwi. A niepodległość jest dobrem nie tylko cennym, ale bardzo kosztownym”; „ Naród, który nie szanuje swej przeszłości, nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości”. Piotr Sołtysiak